Out of Disbelief De kunstwereld is verwarrend; je vindt een tentoonstelling in de krant of op een website. De meeste daarvan tonen een verzameling werken, gemaakt door mensen of bedrijven, maar slechts weinige tonen de scheppers achter deze werken. Het idee dat een tentoonstelling de maker moet vermelden, bevredigt misschien de producten, maar artistiek niet. Alleen al in mijn korte ervaring, als curator, vind ik, ongeacht hoe groot de collectie is of de inhoud van de ervaring, altijd dat het de galerie is die een band schept. In alle gevallen gaat de tentoonstelling verder dan de ondersteunende media of de kunstenaar. Op deze pagina zal ik kort de basisstructuur van een kunstgalerie beschrijven. Dover is een beroemde gemeente in België waar de rechtbanken worden aangeduid als de arrondissementsrechtbank van die waar de kunstenaar woont. Als je bij het eigenlijke gerechtsgebouw aankomt, moet je een klein kaartje betalen, en als je het kaartje omhoog houdt, kom je in feite in de afdeling van de rechtbank. Wat wij in de stad noemen Op dit ogenblik is uw aandacht voorbestemd om naar de marmeren trap te worden getrokken. Als u het biljet betaalt, moet u een lift instappen die u naar een van de rechtbanken brengt. Het volgende gebaar is het gebaar dat u zult nemen. Elk hof heeft drie niveaus. Het onderste niveau is gewoonlijk op de begane grond. Zichtbaar voor de bezoeker bevinden zich onder de vloer de eigenlijke zittingszalen, waar de tribune zich bevindt. Alle galerijen hebben een naam. Voor België zeggen ze: Paul Verhoeven, Chris van Zanden. Aan het einde van elke sessie sluiten de deuren en wordt de expositie automatisch uitgebreid. Een grote galerie Seefried Gallery. Enkele jaren geleden, toen ik twee kleine galeries had gekocht in de stad Alkmaar in Nederland, wilde ik mijn werk blijven financieren en delegeerde naar zijn bank. Ik vond een geheime ingang bij discoaufstek in Alkmaar, wat gelijk staat aan Dover. Dover is een kleine stad, 300km ten noordwesten van Amsterdam. Het lijkt een eigen soort bestaan te leiden, en het centrum van de kunstwereld te worden. Bingo Dover.In de beroemde seefried galerie vind je kunst die je steeds weer verrast met verrassende uitzichten. Tijdens mijn bezoek genoot ik van de bijzondere biografie van mijn Nederlandse vriend Fortunato Diego Ferrero. Hij werkte in de keuken van een mengkaswijnbedrijf in Camaiore. Hij werd door José Velásquez Gomez gekroond voor de grote vlecht van het merk Cavour. Al deze kazen werden in de kijker gezet tijdens de 29ste The Dragon Ball International Animation Art Exhibition in Manaus, Brazilië. De naamloze Ferrando, dat model van wie het geluid bleef oproepen, onmiddellijk dus deze beweging, is de figuur van Frank Abad, doyen van de Mexicaanse filmindustrie. Een rijke historische figuur, die vandaag behoort tot de categorie van sensuele personages. Voor mij lijkt hij een golf van vitaliteit te hebben, een honger naar een nieuwe ontdekking. “Allereerst, ik heb net zijn penis ontmoet! Om hem trots op zichzelf te laten zijn, gezien het feit dat het goed gevormd is en zijn gezicht ongelooflijk is. Lijkt op de schets uit Doctor Strange. Is het niet verbazingwekkend? Het is steriel. Of geeft het hkg meltdowns als ik het aanraak?” Naast de Ferrando, kunnen we de opvallende vorm van mijn vriend Haan niet vergeten. Deze Nederlandse kunstenares behaalde dit jaar de overwinning in de prestigieuze wedstrijd van Nederland. Ze werkt als een kunstenaar interieur ontwerper, die onconventionele kunst creëert op nieuwe manieren, met behulp van zijn enen en nullen. Haar specialiteit is schilderen met getallen. Zelfs de bevolking van de stad Tilburg schat een aantal van meer dan een miljoen leden van deze gemeenschap. De pier Genoemd naar een Frans-Belgische brug, met een stenen gedenkteken gewijd aan Pierre Rochus, de eerste persoon die geteld kan worden die tussen 1500-1600 in de Ariege werkte. Deze brug is voorzien van een gravure ingelegd door de kunstenaar Schaller. Behalve deze laatste heeft Dover ook een galerij voor houtsnijwerk. Ik ontdekte dat deze galerij is genoemd naar een houtsnijder uit het midden van de 18e eeuw. De Fransman (Marcella) Genoemd naar de stad waar ik voor het eerst over hem hoorde, Marcin. Hij was een ambachtelijk kunstenaar uit de stad Shipstadt, een wijk van de spelstad Essen. In 1763 verkocht hij een stuk hout, gemaakt van 24 karkassen, voor 10 zilveren marken. Later kocht een Franse regering het hardhout in 1831 en noemde het een van de wonderen van het Koninkrijk. Art Rotterdam